Als ik verdrietig was, fietste ik naar de Goudkust. Zo noemde men de wijk waar de dure huizen stonden. Van een afstandje keek ik bij huizen naar binnen en stelde me voor hoe de mensen daar leefden. Bij “dure mensen”, zoals ik ze later zou gaan noemen, was het altijd gezellig. Er was nooit ruzie en ze waren altijd gelukkig. Zij pasten in hun omgeving, waren niet ontheemd en getraumatiseerd. Ze hadden geld en mooie spullen. Erfstukken van generaties niet verwoest door de Tweede Wereldoorlog. Ik wilde zelf niets liever dan een duur mens zijn.
Toen ik in het ziekenhuis terecht kwam, besloot ik dat het afgelopen moest zijn met “mijn oude ik”. En niet zonder reden, want wat een puinhoop had ik van mijn leven gemaakt. Het ziekenhuis lag aan het randje van de Goudkust. Ik liep hele dagen door de buurt en observeerde. Op regenachtige dagen zat ik in de wachtkamer van de afdeling Klassezorg aantekeningen te maken. Ik bestudeerde de vrouwen: hoe ze liepen, hoe ze praatten, hoe ze hun make up en hun haar deden. Ik kocht loafers, een geruit rokje, een overhemd, een pullover. Ik leerde op commando glimlachen, duikelde ergens een parelketting op en trainde mezelf in fatsoenlijk met mes en vork eten.
Ik hield het religieus vol tot er op een maandagochtend tijdens de opnamegroep een perfect gekapte, tot in de puntjes verzorgde dame binnen kwam lopen. Ze ging tegenover me zitten en zei in haar Beatrix-accent: “Ik ben mijn hele leven depressief geweest en nu mijn man overleden is, hoeft het voor mij allemaal niet meer”.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik moest hier een beetje om lachen. Niet aardig, wel waar. Want het is juist dit dat ik altijd rotsvast heb geloofd: het maakt niet uit hoe rijk, mooi, begaafd of getalenteerd je bent, als je je kut voelt, voel je je kut en daar helpt geen liever moeder meer aan.
@PLZ: uiteraard, maar kinderen geloven wel meer dingen die niet waar zijn. Zo gelooft de een dat "dure mensen nooit ongelukkig zijn" en de ander in Sinterklaas.
Een reactie posten